6.

|muzyka|

„Rób rzeczy, których najbardziej się boisz.”

-Ana, wstawaj- ktoś zaczął mną lekko potrząsać. Leniwie przewróciłam się na drugi bok. – Anna, musisz iść do szkoły- po głosie rozpoznałam, że intruzem w moim królestwie jest nie kto inny jak Mery. Mimo niechęci postanowiłam wstać. – Dzień dobry – gosposia posłała mi przyjazny uśmiech. To miłe, rozpocząć dzień od uśmiechu.
Zerwałam się z łóżka i wyjęłam z komody bieliznę, a z garderoby rdzawe legginsy, czarną, luźną koszulkę, czarną skórzaną kurtkę oraz vansy. Z całym zestawem ruszyłam do łazienki, gdzie wzięłam prysznic, a następnie ubrałam się. Rozczesałam włosy i lekko się pomalowałam. Wyjęłam z pod poduszki komórkę i zabrawszy torbę zbiegłam po schodach. –Anna?

-No?- odwróciłam się do Mery, która podała mi sok pomarańczowy. Włożyłam napój do torby.

-Mam dziś coś do załatwienia i nie wiem czy zdążę ugotować obiad. Twój ojciec nie miałby nic przeciwko, gdybym dziś nic nie ugotowała?- zapytała z nadzieją w głosie. Jeśli ojciec dowiedziałby się, że nasza gosposia zaniedbuje pracę, to by się wkurzył.
Mery jest jedyną osobą w domu, która mnie nie denerwuje, dlatego jej pomogę.

-Oczywiście, że możesz iść. Rodzice wracają późnym wieczorem. Zresztą ja coś ugotuję- posłałam jej przyjazny uśmiech, a potem opuściłam dom. Idąc chodnikiem usłyszałam za sobą klakson. Obok mnie zatrzymało się czarne audi, a szyba powędrowała w dół. W środku siedział bardzo przystojny dziewiętnastolatek.

-Podwieźć cie Księżniczko?- zdjął z nosa okulary przeciwsłoneczne, mimo, że nie było słońca. Cholerny szpaner z ciebie Malik.

-Śledzisz mnie?- uniosłam na niego brwi, a następnie poprawiłam torbę.

-Muszę wiedzieć, co robi moja uczennica- uśmiechnął się chytrze.- Wsiadaj- obeszłam samochód i wsiadłam. – Hej- nie czekając na moją odpowiedź wpił się w moje usta, a ja po chwili odwzajemniłam gest. – To, o której po ciebie przyjechać?- wzruszyłam ramionami. –Idziesz na ten w-f czy nie?

-Może… Jeszcze nie wiem- Zayn nic nie powiedział tylko ruszył. Włączył radio, w którym aktualnie leciała piosenka Taylor Swift. Chłopak zatrzymał się pod blokiem i wysiadł. –Zayn, mam lekcje- zdążyłam za nim krzyknąć, ale on nawet się nie odwrócił. Z klatki schodowej wyszedł ten jego drugi kolega. Obaj przybili sobie sztamę i zaczęli rozmowę. Gadali ze sobą dobre dziesięć minut, a to podobno kobietą usta się nie zamykają. Obaj wrócili do auta.

-Kto to?

-Ana, była ze mną w klubie idioto.

-Nie pamiętam jej.

-Najebany byłeś- zaśmiał się Malik, który znów odpalił swój wóz. Całą drogę przegadał z tym swoim kolegą, a mnie całkowicie zignorował. Zatrzymał się przed budynkiem szkoły. Szybko wysiadłam i trzasnęłam drzwiami. Szybkim krokiem ruszyłam w stronę głównego wejścia, kiedy poczułam szarpnięcie. – Nie pożegnałaś się- musnął moje wargi, co wcale nie sprawiło mi już takiej przyjemności jak rano. Było to może spowodowane tym, że miał mnie gdzieś, bo gadał ze swoim koleżką. – Przyjadę po ciebie.

-Nie musisz- chciałam odejść, ale przytrzymał mnie za łokieć.

-Chcę- po raz kolejny mnie pocałował, a potem wrócił do samochodu i odjechał. Westchnęłam głęboko i ruszyłam w kierunku sali od matematyki. W mojej ławce znowu siedziała Camila i gadała z Tomem. Zajęłam swoje miejsce, a oni zaprzestali rozmowy.

-Anna może chciałabyś nam pomóc w planowaniu balu?

-Ja? – zdziwiłam się. Ja się nie angażuję w życie szkolne, nie lubię pomagać. Dziewczyna pokiwała pionowo głową i zachęcała mnie uśmiechem.- nie wiem- wyjęłam swoje książki i długopis.    

-No Anna, nie daj się prosić. Nie będziesz musiała chodzić na biologię i chemię- uśmiechnął się zachęcająco Tom.

-Co będę musiała zrobić?

-Razem będziemy musieli wymyśleć motyw przewodni, projekty  plakatów, muzyka i dekoracje. To jak wchodzisz?- patrzeli na mnie błagalnym wzrokiem, a ja nie potrafiłam odmówić, bo nie lubię zawodzić i zasmucać innych. Pokiwałam pionowo głową, a chwilę potem zaczęła się lekcja. Rozwiązywałam wszystkie zadania po kolei, a później sprawdzałam wyniki na tablicy.
Wszystkie lekcje minęły mi o dziwo bardzo szybko, no prawie wszystkie. Nadal zastanawiałam się, czy powinnam iść na w-f… a co mi tam, raz na ruski rok trzeba byłoby się tam pokazać. Z szafki wyjęłam strój sportowy, który przyniosłam już pierwszego dnia szkoły. Razem z reklamówką ruszyłam do szatni. Inne dziewczyny patrzyły na mnie tak jakoś dziwnie, ale nie przejęłam się tym zbytnio. Przebrałam się w czarne dresowe spodnie, niebieską bokserkę, a na górę bluzę. Dzwonek poinformował o rozpoczęciu się lekcji, a więc weszłam razem za resztą na salę.

-Dobra dziewczyny dziś zagramy w kosza, ale najpierw obecność…- kobieta zaczęła odczytywać listę obecności, a każda z obecnych mówiła: „Jestem i ćwiczę” lub „Jestem i nie ćwiczę”. – Anna Evans, nie ma…

 -Jestem – trenerka wyszczerzyła na mnie oczy- i ćwiczę.

-Cóż za zaszczyt panno Evans- prychnęła.- Czym sobie zasłużyłyśmy na pani towarzystwo?- jej głos był przesiąknięty sarkazmem. Wywróciłam tylko oczami, a pani Moore dokończyła sprawdzanie frekwencji. Później zabrałyśmy piłki i wyszłyśmy na boisko szkolne. No pięknie, że też dziś musimy grać w kosza, jakbyśmy nie mogły zatańczyć lub aerobiku zrobić. – Dobra dziewczyny rozgrzewka, Samantha poprowadzi – przed szereg wyszła szczupła brunetka ubrana w czarne legginsy oraz obcisłą białą koszulkę. Na nogach miała zniszczone trampki, a włosy spięte w wysoki kucyk.

-Dobra to na początek biegniemy dookoła boiska, a potem róbcie to co ja- wywróciłam oczami. Potulnie jak biały baranek powtarzałam każdy z jej gestów. Po piętnastu minutach ta cała Samantha i niejaka Ronie miały wybierać składy, ja byłam w zespole tej drugiej, co niezbyt ją cieszyło. Na całe szczęście byłam rezerwową, ale jedna z dziewczyn zrobiła sobie coś w nogę. Boże, czym ja ci zawiniłam? Dlaczego, aż tak mnie nienawidzisz?
Weszłam na boisko, a kiedy jakaś rudowłosa tyczka podała mi piłkę, nie miałam bladego pojęcia co mam z nią zrobić.

-Rzucaj!- wrzasnęła Ronie, a ja według jej zaleceń rzuciłam. – Tak, tak, brawo!- cała drużyna podbiegła do mnie z zaczęła ściskać. O co chodzi? – Ana wygrałyśmy- wrzeszczały. Okay, czyli dobrze zrobiłam. Fajnie wiedzieć. Zadzwonił ostatni dzwonek, a my wszystkie ruszyłyśmy w stronę szatni.

-Ana!- odwróciłam się  i zobaczyłam go. Uśmiechnęłam się lekko, na widok zbliżającej się do mnie sylwetki chłopaka. –Idziemy dziś na melanż do Adama- zmarszczyłam brwi.- Tego gościa, co rano z nami jechał.

-A no tak, pamiętam. Gość, przy którym mnie olałeś- uśmiechnęłam się sztucznie.

-Moja uczennica jest zazdrosna?- uśmiechnął się zawadiacko, a ja odwróciłam się z zamiarem dołączenia do reszty dziewczyn i przebraniem się w niespocone ciuchy. – Księżniczko zaczekaj- zawołał za mną, ale pokazałam mu tylko środkowy palec.

-Evans, zaczekaj- dobiegł mnie głos nauczycielki. Podeszłam do niej, a ona była bardzo poważna. Czy ja znowu w jakiś sposób narozrabiałam? – Wiesz, że możesz być nieklasyfikowana z wychowania fizycznego?

-Nie można tego jakoś załatwić?- kobieta prychnęła, a mnie objął Malik. Ciśnienie mi skoczyło do maksimum. Ja tu walczę o swoje sklasyfikowanie, a on mnie rozprasza! – Malik- warknęłam.

-No co?- westchnął.- Słyszałem, że Vicky ma za niedługo studniówkę- uśmiechnął się w chytry sposób, na co zmarszczyłam brwi. Co ty głupku znowu wymyśliłeś?- Czy pani córce nie podoba się czasem Liam Davids?- kobieta zmroziła go wzrokiem. – Zróbmy tak… Anna zda z w-fu, a Victoria spędzi wieczór z facetem marzeń, pasuje?- pani Moore zaczęła się zastanawiać.- To jak będzie?- zarzucił ramię na moje barki.

-Anna jeśli chcesz zdać, musisz dołączyć do szkolnej drużyny koszykarskiej. Treningi są dwa razy w tygodniu, a w ten piątek gracie mecz- warknęła, a ja wściekła zrzuciłam rękę Zayna i szybkim krokiem poszłam w stronę szatni, gdzie przebrałam się we wcześniejsze ubrania, a potem opuściłam budynek szkoły. Idąc na parking, szukałam czarnego audi, a gdy je już odnalazłam, wsiadłam do środka, a kierowca tylko się zadziornie uśmiechnął, potem wpił w moje wargi.

-Po co się wtrącałeś?

-An- westchnął, odsuwając się ode mnie i opierając głowę o zagłówek. – Dziękuję w zupełności by wystarczyło.

-Okay dziękuję, zadowolony?- warknęłam zła. Mulat złapał mnie za szyję, a potem znowu zaczął łapczywie całować, a ja z czasem odwzajemniłam gest. Moment później zaprzestał gwałtu, który mi w zupełności nie przeszkadzał i całkowicie mu się poddawałam. Chłopak odpalił wóz, a potem jechał w kierunku mojego domu. Droga zajęła niecałe dziesięć minut. Weszliśmy do środka, a  Malik rzucił się na sofę.-  To co, idziesz się przebrać i jedziemy?

-Malik, muszę obiad ugotować- jęknęłam.

-A twoja gosposia nie może?- jego ton tak bardzo przypominał niezadowolone dziecko, któremu mama nie chce kupić jednej z zabawek, które reklamują w telewizji.

-Wyszła coś załatwić. Jak mi pomożesz coś ugotować i posprzątać to będzie szybciej- zatrzepotałam rzęsami, na co on się tylko zaśmiał. Później wyjął telefon i gdzieś zadzwonił. Podał mój adres, a potem podszedł do mnie i znowu pocałował. – To niestosowne – powiedziałam między buziakami. Zayn oderwał się ode mnie i przyglądał się ze zmarszczonymi brwiami.- To, że jesteś moim nauczycielem, a ja twoją uczennicą.

-To mnie jeszcze bardziej pociąga- zaśmiałam się pod nosem, a potem pokręciłam głową z politowaniem. Dziewiętnastolatek znów miał złączyć nasze usta, ale drzwi się otworzyły, a stanęły w nich Caro, jakaś blondynka, Adam i Liam.

-Więc co to za ważna sprawa?- Caroline skrzyżowała ręce pod piersią i przyglądała mi się z pogardą.

-Mam dla was robotę, w której na pewno się sprawdzicie- zaczął i ledwo powstrzymywał śmiech. Już w tej chwili widziałam, że sytuacja ta nie obejdzie się bez jakiejś uwagi z ust Caroline.

-Serio?- Adam zmarszczył brwi, a Malik potrząsnął głową w górę i dół.- Więc?

-Adaś, ty ugotujesz obiad razem z Becką, a my posprzątamy- szatyn uśmiechnął się szeroko, a potem zarzucił ramię na barki tej ładnej blondynki. Dziewczyna zrzuciła jego rękę i patrzyła z obrzydzeniem na Adama, który zawadiacko ruszał brwiami.

-Boże jesteś obleśny!- skrzywiła się.- Jak można być… Ył. Caro zamień się- druga blondynka wywróciła oczami, ale przystała na jej prośbę i poszła razem z szatynem do kuchni. – Jestem Rebecka, ale wszyscy mówią Becka- wystawiła dłoń w moim kierunku i uśmiechnęła się przyjaźnie.

-Anna- uścisnęłam jej rękę. Po chwili usłyszałyśmy krzyki.

-Ty jesteś jakiś pojebany stary! Dobrze wiesz, że ta laska ma nierówno pod sufitem!- o ile dobrze obstawiam, Zayn właśnie powiedział Davids’ owi o jego randce. Wiedziałam, że to zły pomysł, ale Malik przecież zawsze musi wtykać nos w nieswoje sprawy. Mimo wszystko jestem mu wdzięczna za pomoc.

-Ooo nie marudź, to tylko jeden wieczór, przynajmniej laska ma fajny tyłek!

-Skoro ci się tak jej dupa podoba, to sam z nią idź!

-Ja nie mogę, bo mam dziewczynę. Zresztą ona woli ciebie!- o tuż to Zayn, masz dziewczynę, którą notorycznie zdradzasz, a ja głupia nie potrafię ci powiedzieć „nie”. To się robi chore, zupełnie jak w przypadku Harrego.
Razem z Becką zabrałyśmy się do sprzątania, a wrzaski z tarasu nie ucichły nawet na sekundę.

-Właśnie Malik, masz dziewczynę, a latasz za Anną jak pies! – po piętnastu minutach sprzątnęłyśmy salon i poszłyśmy na piętro. Zaczęłyśmy od sypialni rodziców i ich łazienki. Drzwi się otworzyły, a weszli przez nie Liaś i Zayn. Po ich kłótni nie było nawet najmniejszego śladu.
Zawsze mnie to interesowało, jak to możliwe. Kobiety potrzebują dużo czasu na pozbieranie się po sprzeczce z przyjaciółką. Musimy ochłonąć jakieś kilka dni, wypłakać się, dać upust emocją i wszystko jeszcze raz przeanalizować. Faceci natomiast szybko się godzą, nawet jeśli mieliby się pobić, to chwilę później zapominają o przyczynie ich sprzeczki. 

___________________________

Jejciu, ale mnie komentarzami zaskoczyliście heh radocha!! Rozdział jest dłuższy niż poprzedni, albo i nie? Kij z tym... liczę, że wam sie spodoba ;p

Buźka miśki ;**