28.

|muzyka|

„Największym błędem jest udawanie, że to co nas boli, jest nam obojętne.”

Mięło dokładnie pięć dni, odkąd leżę w szpitalnym łóżku wypompowana z życia i pozbawiona jakichkolwiek chęci do dalszej walki. Harry przesiaduje przy mnie cały czas mimo, że wygląda na coraz bardziej przytłoczonego tą sytuacją. Nie jest świadom tego, że umieram, sądzi, że to tylko zwykły wirus.

Za każdym razem, kiedy staram mu się to wytłumaczyć, on patrzy na mnie tym smutnym wzrokiem, a ja nie potrafię złamać mu ot tak serca. Cały czas udaję i pocieszam go, że to tylko przejściowe oraz że się ułoży, bo przecież musi. Mówię mu, że będziemy szczęśliwi we trójkę – kłamię mu prosto w oczy, a w środku czuję do siebie wstręt oraz brak szacunku.

Obudziłam się dzisiaj we krwi. Zaczęłam się wiercić oraz szybko wyskoczyłam z łóżka, co było błędem, ponieważ niewiele brakowało, żebym upadła.

-Kwiatuszku- spojrzałam na niego, a Harreh jedynie mocno mnie do siebie przytulił. Schował swoją głowę w zagłębieniu pomiędzy moją szyją, a barkiem i desperacko tulił jakbym za chwilę miała zniknąć.

-Dzień dobry, panno Evans – do pokoju wszedł mężczyzna ubrany w biały kitel oraz okulary. W dłoni trzymał ciemnoniebieską podkładkę, z której coś czytał po cichu, tylko dla siebie. –Bardzo mi przykro z powodu straty dziecka – zmarszczyłam brwi. Straty dziecka?

Nagle mnie olśniło, ta krew, zachowanie Harrego oraz to załamanie… Poroniłam. Sama nie wiem, czy mam się cieszyć z tego powodu, czy może być zrozpaczona. W sumie, przyzwyczaiłam się do tego maleństwa, które nosiłam pod sercem mimo, że trwało to tylko kilka tygodni.

-Harry – jęknęłam odpychając go na kawałek. –Ja nie… - widząc go w takim stanie miałam ochotę uderzać głową w ścianę do usranej śmierci, co wcale nie byłoby czymś długotrwałym.

Byłam zła na siebie, że doprowadziłam się do takiego stanu, a wszystko przez jakąś piętnastoletnią zdzirę ze szkoły baletowej, która miała jakieś straszne kompleksy oraz rozbudowane ego. Przez tą wywłokę, która tylko niszczyła mnie psychiczne tylko po to, żeby dostać gównianą rolę w przedstawieniu teraz tracę to co kocham – rodzinę, która zawsze mnie wspierała, chłopaka, który mnie kochał i był w stanie zrobić dla mnie wszystko oraz przyjaciół, który byli zawsze mimo, że ich skutecznie odtrącałam.

Nie doceniałam tego jak się o mnie martwili oraz troszczyli, a teraz miałam odejść bez informowania ich, że umieram.

-Csi – objął dużą dłonią moją głowę i przysunął bliżej siebie, całując w czubek głowy. –Jest dobrze, mam jeszcze ciebie – nie potrafiłam… Najzwyczajniej w świecie rozpłakałam się jak mała dziewczynka zagubiona w krętych ścieżkach życia, nie mając bladego pojęcia gdzie jest, co powinna zrobić oraz kogo prosić o pomoc. –Nie płacz, Kwiatuszku – schował mnie w swoich silnych ramionach i nie puszczał nawet na moment. – Wiesz, że został jeszcze jeden punkt, który mogę spełnić z twojej listy?

-Mam dość tej pieprzonej listy, Harreh. Chcę zostać sama – brunet jedynie przytaknął, a potem namiętnie mnie pocałował.

Jego pocałunki poprawiały mi humor oraz sprawiały, że moje żałosne życie w małym stopniu stawało się lepsze, nabierało kolorów. Były moją kotwicą, która z powrotem ściągała mnie na ziemię i pokazywała, że mam jeszcze o co walczyć. Że mam jeszcze po co żyć, jednakże każdy dzień przychodził mi z wielką trudnością. Każdego poranka walczę, aby otworzyć oczy oraz podnieść się do siadu, żeby wydobyć z siebie jakikolwiek wyraz – mimo, że zawszę mówię to samo. Muszę i pragnę mu to powtarzać póki jeszcze mogę. Chcę, żeby to wiedział.

-Dobra, przyjadę później, okay? – przytaknęłam i usiadłam na krzesełku, ponieważ pielęgniarki właśnie przebierały moje łóżko w czystą pościel. Skończyły po pięciu minutach, a ja znów mogłam się położyć. Zabrałam laptopa na swoje kolana i zalogowałam się na pocztę.

W skrzynce odbiorczej miałam masę reklam, ale również i jeden list, którego nadawcą był mój stary przyjaciel. Nie zaważając na nic szybko otworzyłam maila i zajęłam się czytaniem korespondencji.

Droga Anna,

Na początku chciałem się z tobą przywitać – no więc: cześć.

Pamiętasz? Obiecywałem ci napisać, jak mi się układa z Charlotte, dlatego piszę do ciebie ten list. Chcę ci powiedzieć, że zrobiłem wszystko jak mi powiedziałaś. Był Paryż, romantyczna kolacja na szczycie wieży Eiffla, czerwone róże,  a potem szara rzeczywistość, w której informuje mnie, że ma narzeczonego i spodziewa się dziecka.

Wiesz, co? Zaczynam sądzić, że nie istnieje coś takiego jak prawdziwa miłość. Fakt, są związki, w których zakochani są w stanie dla siebie umrzeć, ale tylko w tych tandetnych komediach romantycznych. Dwójka ludzi najpierw się nienawidzi, a z czasem zaczyna do siebie coś czuć, potem jest ten przełomowy moment, w którym okazuje się, że to była zwykła ściema, bo gość założył się z kumplami o serce tej laski… Ale na końcu wszystko się układa. Oddałbym wszystko, żeby żyć w takim filmie, tyle że w tej chwili moje życie przypomina horror oraz ciężkie porno, bo zaliczam laski jak głupi, żeby tylko zapomnieć o Charlie…

Chcę przez to powiedzieć, że może nie była mi pisana miłość. Od zawsze miałem być sam, ponieważ dostałem już wiele od życia – mam dziewiętnaście lat, a kluby piłkarskie na całym świecie biją się o mnie, ponieważ jestem świetnym napastnikiem (to ten, który najczęściej strzela bramki, gdybyś nie wiedziała), a laski są gotowe wskakiwać mi do łóżka bez konkretnej przyczyny. Dostałem dużo i mój limit życzeń już prawdopodobnie się wyczerpał. Wiesz… Złota rybka zdechła, dżin stracił moc, a magiczna różdżka się złamała.

Miałem rzeczy, o których inni mogli tylko marzyć. Podróżowałem po świecie i odwiedziłem kraje, w których jeszcze nigdy nie byłem. Miałem kochającą rodzinę, która zawsze mnie wspierała i kochała takiego jakim byłem, czyli przystojnym, zajebistym gościem, który czasem jest strasznie irytujący, wredny, wścibski oraz bezczelny.

Podjęcie tej trudnej decyzji zajęło mi sporo czasu, ponieważ aż miesiąc, ale teraz wreszcie wiem czego chcę. Wiem, jaką drogę obrać, żeby być prawdziwie szczęśliwy i może zaboli to wiele osób, ale chcę to zrobić dla siebie – pierwszy raz chcę być egoistą i uszczęśliwić samego siebie kosztem rodziny, przyjaciół oraz moich fanów.

Przepisałem wszystkie swoje pieniądze na fundację wspierającą dzieciaki z depresją oraz zmagając się z anoreksją – to ty mnie do tego zainspirowałaś i robię to również dla ciebie- oraz napisałem kilka listów – jeden dla ojca, drugi dla matki, trzeci do mojego brata, czwarty do mojego przyjaciela, piąty do Charlie, a ten piszę do ciebie.

Miałaś też rację z tym, że życie to niezłe gówno, a ja nie chcę więcej tkwić w tym smrodzie, dlatego chciałem się z tobą pożegnać. Zrobię to dzisiejszej nocy, dokładnie o północy – odejdę zostawiając za sobą cały ten syf.

Chciałem, żebyś wiedziała, że poznanie ciebie było dla mnie najlepszą rzeczą w życiu – to ty mi pokazałaś jak życie potrafi zniszczyć niczemu winną istotkę, jaką jesteś. Jest brutalne i nie zważa na to jak krzywdzi innych.

Jesteś moją idolką i chciałem powiedzieć, że dziękuję za wszystko. Mam nadzieję, że zaczniesz walczyć o swoje życie, ponieważ ja nie potrafiłem, jednak jeśli dalej pragniesz śmierci to wiedz, że będę na ciebie czekał.

Żegnaj Anna,

Do zobaczenia lub nie, Louis Tomlinson.

Wyszczerzyłam oczy ze zdziwienia. Szybko zaczęłam przewijać suwaczek do góry, aby zapoznać się z datą wysłania wiadomości, jednakże kiedy ją zobaczyłam moje serce pękło na miliony kawałków. Znów słone krople zaczęły ściekać po moich policzkach. Dlaczego do cholery nie mogłam przeczytać tego dwa pieprzone dni wcześniej!? Mogłabym mu pomóc! Mogłabym go powstrzymać, a teraz… On miał przed sobą jeszcze tyle życia, które sobie odebrał przeze mnie i moje niemądre idee oraz przemyślenia na temat świata oraz egzystencji człowieka.

Po godzinie postanowiłam, że również napiszę dwa listy, w których przeproszę oraz wyjaśnię co się ze mną tak właściwie stało i jaka jest moja historia.

Zajęło mi to dokładnie cztery godziny, a gdy już skończyłam z trudem wstałam i poszłam do gabinetu lekarza, który się mną zajmował.

-Anna, powinnaś odpoczywać – wstał i pomógł mi usiąść. –W twoim stanie, Ne powinnaś wychodzić z łóżka.

-Wiem, ale to naprawdę ważne – zakasłałam. –Czy mógłby pan użyczyć mi drukarki?

-Tak, oczywiście – mężczyzna podłączył kabel do mojego komputera, a później wydrukował dwa arkusze.- Proszę – podał mi kartki, a ja zgięłam ja na dwie równe części.

-Ma pan może koperty?

-Dziecko, po co ci to? – wyjął z szuflady rzeczy, o które poprosiłam i również mi podał. Włożyłam do nich listy, a następnie nabazgrałam na przedzie czarnym długopisem zabranym z przybornika doktora dwa imiona, które odmieniły moje życie na lepsze.

-To pożegnanie. Chcę już wrócić do sali, da pan im to, gdy umrę? – mężczyzna przytaknął, a potem włożył korespondencje do kieszeni. Złapał mnie z pasie i zaprowadził do pokoju. Na krześle siedział mój chłopak, a na łóżku leżała biała koronkowa sukienka. –Co to ma znaczyć? – zmarszczyłam brwi, kiedy zostaliśmy sami.

-Dziś jest twój bal, pomyślałem, że chciałabyś zatańczyć – z lekkim uśmiechem pokiwałam pionowo głową. –Przebierasz się, czy zostajesz w piżamie?

-Przebiorę się – złapałam za kreację oraz bieliznę, którą wyjęłam z szafki i poszłam do łazienki. Zamieniłam koszulę oraz spodenki do spania, na śliczną sukienkę i przejrzałam się w lustrze. Zapadnięte policzki, oczy pozbawione blasku oraz blada cera sprawiały, że miałam ochotę roztrzaskać zwierciadło na miliony drobnych okruszków.

Wróciłam do Harrego, który nadal siedział na krześle i bawił się telefonem. Usiadłam na jego kolanach i pocałowałam w szyję robiąc na niej malinkę.

-Zatańcz ze mną – nie zareagowałam. –An, coś się stało?

-Znałeś może tego piłkarza Louisa Tomlinsona?

-Tsa, to jeden z najlepiej opłacanych piłkarzy na świecie, a co?

-Cóż… Był jednym z najlepiej opłacanych piłkarzy na świecie – pociągnęłam nosem. Za wszelką cenę chciałam zapanować nad łzami.

-O czym ty mówisz? – ujął moją twarz w dłonie i wytarł kciukami moje łezki.

-On… Louis popełnił samobójstwo dwa dni temu.

-To nie prawda, mówili by o tym w wiadomościach.

-Harry, ja go znałam! Napisał mi list pożegnalny.

-Przykro mi, ale to nie twoja wina, że nie radził sobie z życiem. Ludzie mają sporo problemów, a niektórzy nie potrafią się z nimi uporać. Zatańcz ze mną – wstał i podniósł mnie tym samym ze swoich nóg. Stanął na środku pomieszczenia i włączył jakąś wolną balladę z telefonu, po czym przyciągnął mnie do siebie. Stanęłam na jego stopach i objęłam chudymi palcami jego kark. Osiemnastolatek zaczął powoli nami kołysać w rytm muzyki.

Tuliłam się do niego, a piosenki powoli przeskakiwały, a zastępowały je kolejne powolne nuty. Oparłam policzek o jego tors i naprawdę starałam się nie zamknąć oczu. Chciałam, żeby ta chwila trwała wiecznie.

-Przepraszam, Harreh… Pamiętaj, że cię kocham…

-Anna! Ana, nie rób mi tego! Niech ktoś tu do kurwy przyjdzie i mi pomoże!  

___________________________________________

Powoli zbliżamy się do końca opowiadania. Nie wiem, czy ktoś to zauważył, ale wszystkie rozdziały były pisane z perspektywy Anny, ponieważ miało to przypominać jej pamiętnik. 

Do końca pozostały nam jeszcze trzy rozdziały, a potem zaczynamy kontynuację jednak z perspektywy Harrego. 

Głosy w ankiecie dotyczą oczywiście drugiej części We Found Love i będą one brane pod uwagę właśnie tam. Teraz... Cóż pozostaje mi tylko czekać na wasze opinie. 

Nie wiem, jak wam, ale mi ten rozdział bardzo się podoba, no i jest Louis - przepraszam za ten list, ale nie mogłam się powstrzymać. 

Buźka, miśki ;**